On this site I gathered some Dutch blogs that were written by me before I started with photography. These were on my former website my best read blogs. They were written in Dutch... If you like to read more, please visit my blog site.
On this site I gathered some Dutch blogs that were written by me before I started with photography. These were on my former website my best read blogs. They were written in Dutch... If you like to read more, please visit my blog site.
Op de scooter met wind en regen is niet heel fijn. Vandaag is zo’n dag. Deze morgen sta ik op met het idee om met de trein te gaan.
Opstaan
Ik stap iets eerder mijn bed uit, want de trein wacht niet op mij, leg ik mijn kids uit. Ik kleed me snel aan en geef mijn kids en vrouw nog even een korte knuffel. Eenmaal beneden smeer ik geroutineerd de bammetjes en check ik de klok. Ik heb nog 15 minuten tot de trein gaat. Ik moet 12 minuten lopen, dus ik heb nog wat speling.
Zakken
‘Pling’, mijn telefoon herinnert me, dat ik de plastic afvalzak moet buiten zetten. Snel pak ik de zak en bind hem dicht. Ook zie ik dat mijn jas is gewassen en uitnodigend klaar hangt, dus ik verhuis mijn OVchipkaart, portemonnee, hoofdtelefoon en sleutelbos van de zakken van mijn oude jas naar de zakken mijn schone jas. Tot ik voel dat de mouwen van binnen nog nat zijn. Oei. Ik verhuis snel al mijn spullen weer terug naar de oude jas, die ik natuurlijk al netjes boven had opgeruimd. Ik check alle zakken nog een keer, alvorens ik vergezeld van de vuilniszak de deur uit stap. De vuilniszak, zet ik naast haar broertjes op de afval verzamel plek. Ik draai me om, zie gelukkig nog een glimp van een deel van de thuisblijvers en pers er nog een snelle zwaai uit. Dan zet ik de looppas in.
6 minuten
Ik werp een korte blik op mijn horloge, zie 07:35, nog 6 minuten voor de trein vertrekt. De looppas veranderd abrupt in een draf, maar in een winterjas en een laptoptas op mijn rug, valt dat niet mee. Ik hobbel een paar honderd meter en check de tussenstand op mijn horloge. Ik schat in dat mijn dappere poging niet tot het gewenste resultaat zal leiden. Ik schakel terug naar de looppas. Ik leg me neer bij het feit dat ik de trein zal missen.
Eindsprint
Ik wandel over het raadhuisplein en vang een glimp op van het station. Volgens de dienstregeling zou de trein net moeten wegrijden. Wat schetst mijn verbazing: Er staan mensen op het perron! ‘Gelukkig’ heeft de trein vertraging. Ik verander van strategie en start een respectable 110 meter hordenloop. Bekaf op het perron check ik in, terwijl de trein recht voor mijn neus stopt. Ik stap zelfs als eerste in het treinstel en plof neer op een mooi plekje. Nu krijg ik het warm en doe ik mijn laptoptas af en rits mijn dikke jas helemaal open. Een chagrijnige ogende man komt naast me zitten. Vermoedelijk is hij geergerd omdat de trein vertraagd is, terwijl ik er juist blij om ben.
Daar zit ik dan, de hele rit: Met winterjas aan te zweten, met de tas op schoot.
Mijn scooter is in onderhoud en dat zit blijkbaar wat tegen, waardoor ik me de hele week in de trein naar mijn werk laat vervoeren. Ik kijk naar de mensen op het perron en in de trein. Elke dag kom ik dezelfde mensen tegen. Ik vind dat wel gezellig eigenlijk. Ik kijk rustig om me heen en neem de mensen in me op.
Arbeider
In Gouda, een kerel van ongeveer mijn leeftijd, niet heel snugger uiterlijk (eerste indruk), schoenen heel strak vast, versleten broek, flinke bakkebaarden en getinte bril. Het lijkt me een echte arbeider. Iemand die blijkbaar met zijn handen werkt. Hij speelt onhandig met zijn ouderwetse Nokia, die misschien best groot is, maar in zijn handen erg klein lijkt. Bij toeval kwam hij vlak naast mij te zitten in de trein. We hebben geen contact. Hij zit heel treurig naar zijn mobiel te staren en hij begint een SMS bericht op te stellen. Ik kan schuin op zijn handen kijken en zo zie ik dat het hem heel veel moeite kost om met zijn grove vingers een heel gevoelig bericht te sturen.
SMS bericht
Stiekem probeer ik flarden van het bericht te lezen. Ik ga niet heel uitgebreid mee zitten lezen, maar ik zie dat hij het bericht iedere keer opnieuw begint. Zijn definitieve bericht gaat ongeveer zo:
Kim, ik kom over 4 weken de rest van mijn spullen halen. Ik ben de laatste tijd erg van slag en weet niet hoe dat komt. Ik heb het erg moeilijk….
(verder kan ik het niet meer lezen)
Snoepje
Terwijl hij het bericht aan het intoetsen is, hoor ik hem een beetje snotteren. Ik merk dat hij het er niet makkelijk mee heeft. Ik hoor hem een beetje mompelen, maar probeer even mijn aandacht te verleggen. Ik kan natuurlijk niet de hele tijd naar iemand gaan zitten staren. Toch? Ik besluit een snoepje uit mijn zak te pakken. Ik heb een heerlijk rolletje Italiano bij me en ik pak er eentje uit. Ik wil net het rolletje weer in mijn zak doen, als ik oogcontact met die kerel krijg. Ik twijfel geen moment en bied hem een Italiano aan. Hij kijkt me verbaasd aan, met enigszins betraande ogen. Hij begint te stralen. Hij is stomverbaasd en neemt het snoepje lachend aan.
Bestemming
Als we enkele momenten later bij de halte Zoetermeer Centrum aankomen staan we allebei op en begint hij me te omhelzen. Hij bedankt me en verontschuldigt zich direct voor zijn actie om me te omhelzen. Hij zegt nog:
“Dank dat u zo vriendelijk tegen me bent. Dat waardeer ik heel heel erg. Dankje.”
Dan lopen we over het perron. Ik naar links en hij naar rechts. Ik kijk nog een keer om en check of ik al mijn waardevolle spullen nog in mijn zakken heb zitten. Als ik merk dat ik alles nog heb, besef ik me dat het een oprechte reactie was. Een mooie pure reactie van hem, maar ook van mij. Wanneer ik verder loop en nog één keer om kijk zie ik dat hij dromerig naar een meid kijkt die over het perron loopt. Ik denk: Met hem komt het wel weer goed, hij kan weer lachen. Ik wandel met een glimlach van oor tot oor naar mijn werk.
Ik heb iemand blij gemaakt met een snoepje. Maar wat leren wij aan onze kinderen?
Geen snoepjes aannemen van een vreemde.
Het is inmiddels 07:50 als er een Intercity voorbij raast. De stoptrein waarop ik had gemikt van 07.41 is te laat en zit daar nog achter. Alweer mijn aansluiting gemist voor de derde keer deze week. Ik bedenk me een mooie frustratie-tweet, maar alle concepten verwijder ik, ik besluit dat dit mijn dag niet gaat beïnvloeden.
Gouda
Als de trein eenmaal komt aanrijden ontstaan er veel gefrustreerde gezichten. Het blijkt de trein van 07.53 tot Goverwelle. Gelukkig maakt dat voor mij niet uit, want in Gouda moet ik toch overstappen. Deze trein is redelijk vol, dus ik blijf staan. Ik staar naar buiten en zie een mooi zonnetje over de mistige weilanden bij Moordrecht, mijn humeur fleurt hier van op. Als ik weer naar binnen kijk, zie ik om me heen allemaal mensen met koffertjes of tassen, chagrijnig naar hun smartphone kijken en driftig scrollen. Ik denk: Die hebben deze kans gemist. In Gouda aangekomen, probeert iedereen zo snel mogelijk het treinstel te verlaten om de verloren tijd in te halen. Ik sjok rustig naar het perron waarvandaan de stoptrein naar Den Haag doorgaans vertrekt en kies een strategische plek.
Presentatie
Ik kijk op het perron om me heen, of ik collega’s kan spotten. Door de verhuizing van mijn werk, van Gouda naar Zoetermeer, is die kans aanzienlijk groot. Ik zie inderdaad een collega waar ik wel een klik mee heb, maar die staat verderop, terwijl een man vlakbij mijn aandacht trekt. Ik bekijk de man eens goed. Eind veertig, vlot Indonesisch uiterlijk en in zijn hand een mapje met daarop wat sheets van een presentatie. Hij kijkt wisselend op het blaadje en kijkt mij dan aan en beweegt met zijn mond, alsof hij de presentatie aan mij aan het geven is. Uit beleefdheid glimlach ik even en hij schrikt uit zijn trance.
Kwartaal
De sprinter naar Zoetermeer komt er aan, ik wacht zo lang mogelijk tot ik een deur kies. Als ik instap, komt de man naast me zitten. Hij begint te vertellen dat hij zo meteen een belangrijke presentatie heeft die hij aan het voorbereiden is. Ik vraag hem of het gaat lukken. Hij lacht voorzichtig. “Dat weet ik niet zo goed. Ik weet niet hoe ik moet beginnen, dat was ik aan het oefenen. De rest komt wel goed!” Ik vraag naar zijn publiek en de inhoud van de presentatie. Hij legt me kort uit, dat hij sinds kort manager van zijn afdeling is en aan het management moet vertellen wat hij in 2014 nog kan veranderen om dit jaar (na een slecht eerste kwartaal) toch nog positief te kunnen afsluiten.
Oplossing
Ik verbaas me, dat hij geen probleem heeft met de inhoud van deze lastige opdracht, maar wel met de opening van zijn presentatie. Ik vertel hem, ik het tegenovergestelde zou hebben. Als hij globaal de sheets laat zien, zie ik dat hij veel (en vooral netjes) heeft voorbereid en dat hij best creatieve plannen heeft gemaakt, waarvan ik niet de impact of waarde kan inschatten. Hij heeft er in ieder geval goed over gedacht! Als ik vraag, waarom het eerste kwartaal matig verliep, begint hij te grijnzen. “Ja, daar ga ik over beginnen! Daar hebben we veel laten liggen, maar daar gaan we wat aan doen.” Hij zwaait met zijn mapje in de lucht om aan te geven dat hij de oplossing al in handen heeft.
Bij Zoetermeer Oost stopt de sprinter, waar deze man uitstapt. Hij geeft me een hand en wenst me nog een fijne dag toe. Ik wens hem succes. Als hij langs het raam loopt waar ik zit, knikt hij nog even naar me. Ik zie dat hij zijn mapje zelfverzekerd onder zijn arm steekt en met een brede glimlach zijn weg vervolgt.
Een goed begin…
De rapper 50 Cent hoef ik aan niemand voor te stellen, vermoedelijk. Maar kent iemand het verhaal van 60 Cent? Dat is een waargebeurd verhaal van afgelopen zaterdag in Zoetermeer.
Dagkaart
Het komt al aardig in de buurt. We gaan trouwen, waarvoor we nog een aantal zaken moeten regelen. Zo ook de ringen. Omdat we ook nog voor een pak en schoenen voor mij moesten gaan kijken, gingen we naar Zoetermeer. De kids ingepakt en op tijd weg, want dan is het nog lekker rustig. In Zoetermeer aangekomen parkeren we op de parkeerplaats waar we altijd staan. We dienen daar vooraf te betalen. Ik pin tot 5,50 euro en ik zie dat we tot 13:30 hebben. Dat is eigenlijk net te krap en meestal halen we dat niet. In de display staat:dagkaart voor 6,10 euro. Dus ik gooi er 60 cent bij en hebben we een dagkaart.
Shoppen
We kopen een pak en schoenen. We winkelen op ons gemak verder en slagen goed. Ook voor de kids. We geven de jongste een fles en eten zelf wat bij de McDonald’s en na de zoveelste schoenenwinkel besluiten we dat het genoeg is geweest. Het is dan al ruim 14.00 uur geweest. Gelukkig hoefden we niet op de tijd te letten vanwege die dagkaart. We moeten aan de andere kant van Zoetermeer de ringen nog ophalen, dus lopen we naar de auto.
Aardig
We zijn blij met zo’n grote auto, want we hebben veel tassen en spullen. We laden alles in de auto en zetten de kids op de achterbank. Dat duurt allemaal wel even, maar uiteindelijk zijn we zijn klaar om te vertrekken. Er komt net een auto de parkeerplaats op rijden en parkeert vlakbij ons. Daar stapt een nette kerel uit. We besluiten onze dagkaart aan hem te schenken, want wij hebben hem niet meer nodig en de dag is nog niet om. De meneer bedankt me hartelijk en legt het kaartje in zijn auto. Als ik weg wil rijden, houdt hij ons nog even aan. Hij pakt zijn portemonnee en pakt wat kleingeld. “Het is niet veel, doe maar in hun spaarpot”, zegt hij terwijl hij naar de achterbank wijst. Mijn vrouw pakt het aan en bedankt hem. We zwaaien nog even naar hem en rijden weg.
We rijden naar de juwelier en praten met elkaar over dit voorval. We hadden het niet hoeven doen natuurlijk, maar hij ook niet. Met deze spontane actie (die overigens strafbaar blijkt) hebben we wel mensen blij gemaakt. Die man, onze kids (spaarpot) en bij ons voelde het ook goed. Wanneer ik daarna vraag aan mijn vrouw, hoeveel die aardige meneer nu had gegeven, opent ze haar hand en daar ligt:
60 cent.
Vanochtend reed ik, zoals iedere ochtend op mijn scooter naar mijn werk. Ik rijd een heel stuk langs de rijksweg A12 en kom uiteindelijk in Zoetermeer vlak langs de Penitentiaire Inrichting (Gevangenis). Daar valt mijn oog op een vrolijk en uitbundig schouwspel bij de ingang, wat nu tijdelijk een uitgang bleek.
Tot nooit meer ziens
Ik stopte en zag een kerel van middelbare leeftijd staan, net binnen de poort. Een aantal mannen in uniform stonden lachend met hem te praten. Ik zag omhelzingen en hoorde er nog 1 roepen: “Tot nooit meer ziens”. Toen schoof de poort open.
Yes, ik ben vrij
De man, vergezeld van een grote blauwe doorzichtige vuilniszak loopt door de grote poort springt in de lucht en geeft een enorme kreet: “Yes, ik ben vrij”. Hij stapt resoluut met ferme passen zo hard mogelijk (zonder te rennen) richting het fietspad en kijkt daar pas om. De mannen in uniform lachen en zwaaien hem na terwijl de poort soepel dicht glijd. De bewakers lopen naar binnen en ik vervolg mijn weg over het zelfde fietspad als waar de man zichtbaar van zijn vrijheid geniet.
Goed verzorgd
Ik nader de man van achter en kom snel dichterbij. Ik zie in de blauwe doorzichtige zak alleen maar kleding zitten dat lijkt op trainingspakken of joggingbroeken. Momenteel is hij netter gekleed, met een spijkerbroek en netjes gestreken overhemd. Haar netjes gekamd. Goed verzorgd. Hij kijkt op als er een fietser nadert. Ik moet inhouden, want ik kan nu niet passeren. Hij balt zijn vuist en roept naar de naderende fietser: “Ik ben vrij”. Ik passeer hem en zie tranen in zijn ogen. Ik hoor hem ook nog naar mij roepen dat hij vrij is.
Vertrouwen
Hoe aandoenlijk ook, deze kerel heeft iets gedaan wat er voor zorgde dat zijn vrijheid (tijdelijk) werd afgenomen. Of is hij er alleen maar voor veroordeeld? Nu is hij euforisch. Ik weet niet hoe lang dat duurt en of hij vanaf nu zijn tweede (of zoveelste) kans grijpt en voor altijd zijn vrijheid mag behouden. Deze meneer heeft een strafblad, heeft zijn straf uitgezeten, maar hoe gaat het nu verder? Zou hij nog te vertrouwen kunnen zijn? Hij liep in ieder geval toen ik hem in mijn spiegel nog zag lopen, op het rechte fietspad.
Als ik verder brom met de scooter voel ik me nog vrijer als normaal. Vrij om te gaan en staan waar ik wil. Ik realiseer me dat dat niet voor iedereen is weggelegd.
Ik rijd iedere dag met de scooter naar mijn werk en deze ochtend verliep weer iets anders dan ik vooraf dacht!
Kapotte benzinemeter
Ik zie een kerel lopen, zwaar bezweet, met zijn scooter voor zich uit duwend. Hij is volgens mijn kennis van de omgeving, exact 1,5 kilometer bij het ene tankstation weg en ook zo'n afstand van het volgende tankstation. Ik rem af en bevraag waarom hij de scooter duwt, heeft hij geen benzine meer? Hij reageert in een taal die ik niet begrijp, ik ga over in het engels en de meneer (Nigeriaan) legt me uit dat zijn benzinemeter stuk is. Zijn dagteller zegt hem dat hij nog wel zou moeten kunnen rijden, maar blijkbaar is de benzine toch op. Hij baalt enorm, want komt nu te laat op zijn werk.
Jerrycan
Ik vertel hem dat ik een jerrycan heb met een liter benzine. Dat heb ik al een jaar in mijn koffertje op de scooter zitten, omdat ik ooit datzelfde heb meegemaakt. Ik geef de vriendelijke kerel de inhoud van de jerrycan. Daarop vraagt de meneer wat ik er voor wil hebben. Mijn antwoord is makkelijk... Niks! Ik vraag hem vriendelijk of hij dit zelfde ooit voor een ander ook zal doen. Hij knikt en geeft me een boks.
Bidden
Als het tot hem doordringt dat hij nu weer verder kan en zijn verloren tijd hiermee enorm kan beperken, start hij de brommer... Brommmmm... Hij doet het. Een glimlach van oor tot oor verschijnt op zijn gezicht. Hij wil niet opstappen zonder mij te bedanken. Hij zegt: Wait for it, I will pray for a good day for you. Hij gaat midden op het fietspad staan met gespreide armen en begint een gebed op te zeggen om mijn dag te zegenen. Ik voel een stukje schaamte, maar krijg er ondanks ik niet gelovig ben, er een warm gevoel bij.
De glimlach kreeg ik niet meer van mijn gezicht die dag. Wat voelt dat enorm goed zo'n actie!
More blogs on: https://marcovandenarend.blogspot.com/